Saklaus uns sekt er sönnuð

Rétt er að óska sakborningum og aðstandendum þeirra í Guðmundar- og Geirfinnsmálinu til hamingju með gærdaginn. Ekki síður er það fagnaðarefni að forsætisráðherra hefur beðið hlutaðeigandi afsökunar á framferði yfirvalda á sínum tíma. Sérstaklega er framferði lögreglu og ákæruvaldsins mjög svo ámælisverð en einnig dómur Hæstaréttar. Vonandi sér lögreglan og ákæruvaldið ástæðu til að biðjast afsökunnar á sínum þætti málsins. Þá er vonandi að ljúka megi þessu máli í kjölfarið með greiðslu skaðabóta úr ríkissjóði án þess að til málaferla komi.

Sem betur fer hefur mikil breyting orðið á réttarvörslukerfinu frá því Guðmundar- og Geirfinnsmálið kom upp. Næsta óhugsandi er að viðlíka mál gæti átt sér stað núna. Meiri hætta er hins vegar á að sakborningar séu dæmdir og nánast teknir af lífi af dómstóli götunnar. Á netmiðlum og í athugasemdum fréttamiðla leyfa menn sér nefnilega að fullyrða um sekt viðkomandi án þess að hafa nokkur gögn í höndunum. Þar ættu menn að minnast þessa máls og þeirrar staðreyndar að það tók 38 ár að leiðrétta rangan dóm Hæstaréttar.

Áður en menn fullyrða um sekt sakaðra manna er gott að hugsa til þessa máls og muna að maður er saklaus uns sekt er sönnuð.

 

Athugasemdir

[Þorsteinn Siglaugsson, 28.9.2018 kl. 21:11]

Rannsóknaraðferðir hafa eflaust batnað. En því miður á hið sama ekki við um dómstólana. Hættan á að menn séu dæmdir á grunni almenningsálits hefur ekki minnkað.

[Þorsteinn Briem, 29.9.2018 kl. 00:04]

Hinir sakfelldu í Geirfinns- og Guðmundarmálinu voru alltaf saklausir þar sem sekt þeirra hafði aldrei verið sönnuð.

Engin sönnunargögn voru í málinu, engin lík og framburðir fengnir með skefjalausu ofbeldi, til að mynda gríðarlöngu gæsluvarðhaldi.

Þeir bjuggu því ekki í réttarríki og ef menn vilja andmæla þeirri fullyrðingu dugir ekki að halda því fram að tíðarandinn hafi verið öðruvísi þá en nú og fundist hafi dagbækur sem séu ný sönnunargögn í málinu.

Menn geta því verið saklausir þó dómstólar dæmi þá seka og sekir enda þótt þeir séu sýknaðir.

Þannig getur konu hafa verið nauðgað og hún veit það að sjálfsögðu sjálf, enda þótt dómstólar treysti sér ekki til að sakfella árásarmanninn.

Og tveir dómarar í sama nauðgunarmálinu geta komist að þeirri niðurstöðu að sýkna skuli hinn ákærða, enda þótt þriðji dómarinn í málinu telji að sakfella skuli manninn.

Það getur hins vegar gerst í réttarríki.

[Örn Einar Hansen, 30.9.2018 kl. 19:52]

Vil benda á mál sem var hér í Svíþjóð, þar sem manni var sleppt eftir 20 ár. Saklaus af glæpunum.

Hugur almennings er "Hann er bara sekur um eitthvað annað".

Rannsókn benti á, að það vantaði algerlega "krítíska" hugsun.

Þett er vandamálið, manni er "bannað" að vera með hugsun eða mótbárur. Þú ert dæmdur anti-þetta, eða anti-hitt. Vanalegasta er að kalla fólk "gyðingahatara" eða "þjóðernissinna" í öllum málum. Ekki vegna þess, að það sé rétt eða rökrétt heldur til að kæfa andhóf.

Með öðrum orðum, þarf að lyfta undir mönnum og leifa þeim að hafa sjálfstæða hugsun.  Gera garðinn betri fyrir "lýðræði" ... og þegar ég segi "lýðræði" á ég ekki við "meirihlutinn ræður", því það er "republic". Heldur lýðræði í þeirri merkingu að einstaklingurinn megi tala, og það sé einhver sem hlustar. Að "hlusta" er ekki bara að leifa mér að rausa, heldur íhuga það sem ég, einstaklingurinn segi.

Aðeins unglingur að aldri, blöskraði mér aðferðirnar við Geirfinns málið ... sem fullorðnum manni, á ég ekki orð að lýsa málunum.